يك هفته ست دارم قوزبند مي بندم ( بس كه قوز مي كنم مامان جونم رفته برام يه قوزبند خريده ، آخه قدم كم كوتاهه (!) قوز مي كنم كه يه كم كوتاه تر شه )

خيلي خوب و موثره اما اصلا توصيه نمي كنم ، چون جونم داره در مياد ، اما خب وقتي آدم از اين اراده لعنتيش نا اميد باشه مجبور ميشه به راههايي كه زور و اجبار توشه متوسل شه...

يه شب كه ديگه واقعا تحملم تموم شده بود داشتم خودمو دلداري مي دادم و به اين فكر مي كردم كه الان با همه سختيش حداقل اين قوز عزيز داره اصلاح مي شه .
‌ چي مي شد يه چيزي هم وجود داشت كه مي بستم، زجرداشت ، اما حداقل اخلاق و رفتارم اصلاح مي شد وآدم مي شدم چون در اين مورد هم مثل چيزاي ديگه از اراده و اختيارم كاملا نا اميدم...
خودم مي دونم ، بلد نيستم منظورمو منتقل كنم ، پس بي خيال...
اما اگه همچين چيزي وجود داشت خيلي كيف داشت!

براي يكي بمير كه برات تب كنه
راي يكي بمير كه برات تب كنه
اي يكي بمير كه برات تب كنه
ي يكي بمير كه برات تب كنه
يكي بمير كه برات تب كنه
كي بمير كه برات تب كنه
ي بمير كه برات تب كنه
بمير كه برات تب كنه

درستش اينه. من اشتباه فكر كرده بودم و اون دفعه اشتباه گفتم.
جريان اينه كه اون موقع ها درستش همون " براي يكي بمير كه برات تب كنه" بوده .
بعد به مرور زمان دو تا كلمه اول حذف شده و شده : " بمير كه برات تب كنه" كه خب البته گويا همين دومي براي الان درست تره...

بعدشم كه جهت اطلاع بعضي دوستان! ، منظورم از اون جمله هيچ ربطي به عشق و اين چيزا نداره ، فقط اينكه من هر وقت تو روابطِ به خيال خودم تعريف شده و ساده به بن بست مي رسم شديداً ياد اين جمله مي افتم و البته بعد از يه مدت دوباره يادم ميره...
و اين قصه كماكان ادامه داره...

همه مي گن: براي يكي بمير كه حداقل برات يه تب كنه!
و من ابله هنوز اين حرف تو كلم نرفته و طوري زندگي مي كنم كه انگار بهم گفتن : حداقل براي يكي تب كن و بمير!

نرود ميخ آهنين در سنگ...